maandag 20 februari 2012

koken in Le Marche

De afgelopen weken hebben we vastgezeten op onze heuvel, ingesneeuwd. Overal waar je kijkt sneeuw en we zij  ingesloten door wolken, dus dat kijken is erg begrenst. De vriezer is leeggeplunderd en ik heb wat creatief gekookt. Zo smaakt een gehaktballetje met daarin gekookte rijst en kerrie, helemaal niet verkeerd. En is bladerdeeg gevuld met het ragoutvlees van gisteren niet te versmaden. Onze dieren hebben gekookte pasta gegeten. En dat vinden ze ook al lekker. In de eetkeuken loeit de houtkachel en het is er behaaglijk warm. Op de ruiten in de slaapkamer stonden de ijskristallen en het puntje van me neus bevroor boven de rand van het dekbed. Maar wel warm bedje met de elekrische deken, en je vergeet écht niet om die aan te zetten.
We zijn door de sneeuw naar het dorp gelopen en hebben een correto, koffietje met in dit geval grappa, gedronken met Oriana en Bianchina en plannen gemaakt voor deze zomer. Bianchina is ons kokkie die onze gasten recepten en tecnieken leert uit de orgineel Marchesiaanse keuken. Oriana vertaalt alles in het sappig vlaams en is haar hulpie. Met de materello wordt het deeg voor de tagliatella gerold en die wordt gekookt in de koperen pot boven het openhaard vuur. De keuken is in de Eremo San Cataldo een kluis van Fransciscaner monnikken uit de 14e eeuw. Wat je noemt authentiek. Voor deze zomer hebben Bianchina en Oriana een aantal menus bedacht met typische ingredienten als sepia, radicchio, lever, zeeslakken, gnocchi, artisjokken, truffel. Typische Italiaanse producten die hier in Le Marche groeien, worden geproduceerd of in de Adriatico te vinden zijn. De workshop Koken op de Berg wordt weer een bijzondere belevenis.

Aan onze weg wonen Mariola en Antonio, boeren die bijna alles zelf verbouwen en verwerken. Mais voor de kippen en konijnen, olijven voor de olie, fruitbomen en grote moestuinen met veel veel tomaten voor de sausen. Er staan ook twee vitelli, kalveren, in de stal en als alles goed gaat, delen we over een jaar weer in het verrukkelijke Marchesiaanse rundvlees. Ze hebben een orginele pizzaoven en we willen graag met de kinderen van de camping naar Mariola om pizzas te leren maken. Iedereen zegt dat zij molto brava is. En boveal is ze een schattebout. Misschien doet ze het, er is nog geringe twijfel, want in de zomer moet ook het graan van het land en de moestuinen bewerkt. Dus we zijn er nog niet helemaal uit. Ik kreeg wel eigengemaakte salami en torrone mee. Smullen!

Intussen ben ik de sneeuw helemaal zat. We hebben nog wel even lolgetrapt op de skies: voor het eerst sinds we hier wonen hebben we geskied in de Sibilini bij Frontignano op een uurtje rijden hier vandaan. Het was toch al 6 jaar geleden, van voor onze emigratie, dat we hebben geskied. Maar acht het is net fietsen, je verleert het niet. Nu mag de sneeuw wel weer weg, genoeg daarvan. En wil ik de zon weer op m'n huid voelen. En ook dat we weer  buiten kunnen klussen, want de to-do-list is nog lang.